ჭირვა

— (მიჭირავს) ჭერა, დაჭირვა, ტჳრთვა, держать.

— (ვიჭირვებ, ვიჭირვი) მოჭირვება, გაძლება, მოთმენა, выдерживать, переносить.

— (მჭირს) ყოფა შეწუხებისა შინა, უბედურებასა, ჭირსა, სნეულებასა და სხ. (იხილენ სჭირს) (2 კორ. 1, 6 და 4, 8; იალობ. 5, 13; ფსალ. 30, 10 და 101, 2), скорбеть, бедствовать, страдать, быть притесняему.

— ზნედ ანუ თჳსებად ქონება (ვეფხისტ. 6, 8), свойственно.